Pani Leokadia zawsze była uważana za miłą, ale też bezbronną kobietę. Po śmierci męża mieszkała sama, bo dzieci porozjeżdżały się po świecie i rzadko kiedy odwiedzały mamę. Jedynie na takie okazje jak święta, wakacje, dzień matki. Pewnego dnia wydarzyło się coś co zaskoczyło wszystkich. Do mieszkania kobiety weszli włamywacze a Pani Leokadia przebywała sama w domu. Sąsiedzi mieli czarne wizje, jednak kobieta na pozór bezbronna wzięła gaz pieprzowy i psiknęła bandytom prosto w twarz.

Pani Leokadia zawsze była uważana za miłą, ale też bezbronną kobietę. Po śmierci męża mieszkała sama, bo dzieci porozjeżdżały się po świecie i rzadko kiedy odwiedzały mamę. Jedynie na takie okazje jak święta, wakacje, dzień matki. Pewnego dnia wydarzyło się coś co zaskoczyło wszystkich. Do mieszkania kobiety weszli włamywacze a Pani Leokadia przebywała sama w domu. Sąsiedzi...

Pan Henryk zawsze miał czas, a baterię w zegarku potrafił wymieniać nawet dwie godziny, nieustannie przy tym gadając. Mimo to każdy i tak do niego wracał, bo zdecydowanie był najlepszym zegarmistrzem w dość rozległej okolicy. Nie znano nikogo lepszego w tym fachu. Ale po przekroczeniu siedemdziesiątki zaczęło zależeć mu na czasie.
Dlatego wszystkich swoich klientów, którzy wyglądali młodo okradał z czasu. Jednak robił to dla siebie, aby przedłużyć swoją żywotność.
Postanowił zabierać ludziom czas, a dawać go sobie, dlatego też mordował ludzi wskazówką do największego zegara jaki tylko posiadał. Wierzył, że w ten sposób zostaje mu przekazany czas, który pozostał danej osobie. W ten sposób zbierał lata i wierzył, że tak postępując zdobędzie nieśmiertelność.

Pan Henryk zawsze miał czas, a baterię w zegarku potrafił wymieniać nawet dwie godziny, nieustannie przy tym gadając. Mimo to każdy i tak do niego wracał, bo zdecydowanie był najlepszym zegarmistrzem w dość rozległej okolicy. Nie znano nikogo lepszego w tym fachu. Ale po przekroczeniu siedemdziesiątki zaczęło zależeć mu na czasie.
Dlatego wszystkich swoich klientów, którzy...

Adia od zawsze była wesołą i rezolutną dziewczynką. Idealnie pasowało to do jej wyglądu aniołka - blond loki okalające pulchną buzię i malinowe usta. Czterolatka nie sprawiała żadnych kłopotów, była pomocna bardziej, niż niejeden dorosły, a jej urok osobisty powalał wszystkich. Każdy znajomy jej rodziców, zazdrościł małżeństwu tak cudownego, grzecznego dziecka. W przedszkolu wszyscy chcieli się z nią bawić, a każdy chłopczyk marzył, żeby była jego dziewczyną. Zjednywała sobie inne dzieci, dzięki jej pomocy zwaśnione szkraby godziły się w oka mgnieniu. Przez cały ten czas jej kształcenia się w przedszkolu, nie znalazła ani jednego wroga.
Jednak nadszedł ten dzień. Czas, by wkroczyć na wyższy poziom – szkoła podstawowa. Adia swoim zachowaniem od razu przypadła do gustu wychowawczyni i woźnym. Po tygodniu wszystkie dziewczynki z jej klasy mogły ją określić mianem najlepszej przyjaciółki, chociaż Adia wcale nie czuła się dobrze w nowym miejscu. Z dnia na dzień stawała się naburmuszona, niezadowolona i niegrzeczna. Aż pewnego dnia, podczas przerwy obiadowej, kiedy na korytarzu nie było nauczyciela, wszczęła kłótnię z kolegą z klasy. Bardzo ją rozdrażnił. Powiedział, że wygląda jak porcelanowa laleczka, a nikt takich dziewczynek nie lubi. Adia zdenerwowała się na tyle, że aż popchnęła kolegę z całej siły na ścianę. Wywołało to jeszcze większe rozbawienie ze strony chłopczyka, więc nazwał ją słabeuszem. Dziewczynka nie wytrzymała i wymierzyła sprawiedliwość ręką w jego policzek.

Adia od zawsze była wesołą i rezolutną dziewczynką. Idealnie pasowało to do jej wyglądu aniołka - blond loki okalające pulchną buzię i malinowe usta. Czterolatka nie sprawiała żadnych kłopotów, była pomocna bardziej, niż niejeden dorosły, a jej urok osobisty powalał wszystkich. Każdy znajomy jej rodziców, zazdrościł małżeństwu tak cudownego, grzecznego dziecka. W...

Codziennie rano Leon przechadzał się ulicami swojego miasta. Odkąd odszedł na emeryturę, bezsenność, na którą cierpiał, jeszcze bardziej się nasiliła. Trzy godziny snu musiały mu wystarczyć. Przez całe życie zawodowe Leon jeździł śmieciarką w zakładzie oczyszczania miasta. Pomimo niezbyt zmysłowych doznań, które towarzyszyły mu w pracy, kochał ją. Dzięki niej nauczył się dbać o czystość i porządek. Nie mógł przejść obojętnie obok leżącego na trawniku papierka czy puszki po napoju na bazie chmielu. Chętnie pomagał sąsiadom w porządkowaniu ich posesji. Kolorowe kosze na śmieci nie stanowiły dla niego tajemnicy. Był w tej materii teoretykiem i praktykiem. Alfą i omegą. Postawa, którą prezentował, sprawiła, że był lubiany i szanowany nie tylko w swojej okolicy. Zawsze uśmiechnięty i życzliwie nastawiony do wszystkich ludzi– także do tych, dla których czystość była tak samo ważna jak temperatury w Irkucku. Wszystko ma jednak swój kres. W środowy poranek coś w Leonie pękło. Widok człowieka, który beztrosko wysiada z luksusowego samochodu i rzuca worek z nieposegregowanymi śmieciami do kontenera na papier doprowadził Leona do furii. Nie zastanawiał się. Chwycił leżący na chodniku metalowy pręt. Niczym puma doskoczył do winowajcy i zadał mu kilka ciosów. Ten oszołomiony padł. Emeryt wyjął z kontenera wrzucony przez złoczyńcę worek i wysypał jego zawartość do auta, którym ten przyjechał. Bójcie się, śmieciowy mściciel przybywa, pomyślał w duchu Leon i uśmiechnął się tryumfalnie.

Codziennie rano Leon przechadzał się ulicami swojego miasta. Odkąd odszedł na emeryturę, bezsenność, na którą cierpiał, jeszcze bardziej się nasiliła. Trzy godziny snu musiały mu wystarczyć. Przez całe życie zawodowe Leon jeździł śmieciarką w zakładzie oczyszczania miasta. Pomimo niezbyt zmysłowych doznań, które towarzyszyły mu w pracy, kochał ją. Dzięki niej nauczył się...

Mol książkowy każdego dnia dokładnie o 18.15 zawijał się w koc, brał powieść z obszernej półki i z kubkiem gorącego kakao i od 18.16 do 19.00 czytał. Nieważne, czy potem musiał zarywać nockę na nadrabianie projektu do pracy. Nie przeszkadzał mu dzwoniący co i raz telefon, przypalana kolacja, ani pęknięta rura. Od rutyny nie odwiódł go nawet fakt, że jutro bierze ślub! 44 minuty dziennie były obowiązkowe i nic nie miało tego zmienić. Aż do dzisiaj…
Z niecierpliwością czekał na przesyłkę z ulubionej księgarni, ale dostał wiadomość, że niestety zamówienie dotrze dopiero w przyszłym tygodniu. Nasz bohater poszedł więc do niedalekiej biblioteki, aby wypożyczyć cokolwiek na dzisiejszą rutynę. Okazało się, że jest już zamknięta. Mol książkowy był już nieco smutny, ale mimo to pojechał do supermarketu, żeby kupić cokolwiek nowego do czytania. Kiedy wszedł do sklepu oniemiał z powodu zupełnie ogołoconych regałów. Przeczytał karteczkę „przepraszamy i dziękujemy, wszystko wykupione!” Wściekły mol pojechał do domu z myślą, że odświeży którąś ze starszych historii. Wszedł, zaparzył herbatę i zgodnie z rytuałem, usiadł i owinął się kocem wybierając pierwszą lepszą książkę. Spojrzał na zegar, czy powinien już zaczynać: 18.19. „Czy nic nie ma mi się dziś udać?!” pomyślał zgorzkniały, obraził się na świat i nie przeczytał dziś ani jednej strony w wyznaczonym czasie.

Mol książkowy każdego dnia dokładnie o 18.15 zawijał się w koc, brał powieść z obszernej półki i z kubkiem gorącego kakao i od 18.16 do 19.00 czytał. Nieważne, czy potem musiał zarywać nockę na nadrabianie projektu do pracy. Nie przeszkadzał mu dzwoniący co i raz telefon, przypalana kolacja, ani pęknięta rura. Od rutyny nie odwiódł go nawet fakt, że jutro bierze ślub! 44...

Opowiem Wam historię z góry zastrzegam, że to jedynie czysty wytwór mojej wyobraźni na potrzeby konkursu. "Dawno, dawno temu za górami, za lasami na malutkiej wiosce, w maluteńkiej parafii żył sobie ksiądz o wielkim sercu, każde uzbierane datki wręczał ubogim wiernym - jego hojność i oddanie rosło z każdym dniem w siłę zyskując coraz to większą rzeszę oddanych mu wiernych - wiadomość o księdzu o ogromnym sercu bardzo szybko obiegła świat i aby swym dobrym słowem dotrzeć do jeszcze większej rzeszy ludzi potrzebował finansowego wsparcia wiernych - od tego momentu media i ukochany przez parafian ksiądz stali się jednością... I tu wyszło szydło z worka co to był za gagatek - zbiórki na datki okazały się wykorzystywane na utrzymanie pobożnej działalności księdza a także i na spełnianie osobistych zachcianek i potrzeb ojca dyrektora zaś dotychczasowe datki dla ubogich okazały się niebezinteresowne - ksiądz po stokroć odebrał ofiarowane wsparcie otrzymując od bezdomnego dwa nowiusieńkie maybachy... Kto by pomyślał, że taki z niego gagatek wyrośnie brr..." Uff jak dobrze, że to tylko zmyślona przeze mnie historia...

Opowiem Wam historię z góry zastrzegam, że to jedynie czysty wytwór mojej wyobraźni na potrzeby konkursu. "Dawno, dawno temu za górami, za lasami na malutkiej wiosce, w maluteńkiej parafii żył sobie ksiądz o wielkim sercu, każde uzbierane datki wręczał ubogim wiernym - jego hojność i oddanie rosło z każdym dniem w siłę zyskując coraz to większą rzeszę oddanych mu wiernych -...

Paweł dobry mąż i adwokat. Nie było mu równych pod względem inteligencji życiowej i doświadczenia. Posiadał intuicję, której mogła mu pozazdrościć niejedna kobieta. Prowadząc sprawę seryjnego mordercy Romka poznał nie tylko motywy kierujące go do popełniania przestępstw, ale też jego osobowość. Paweł zafascynowany przestępcą postanowił zamienić się z nim rolami. Spędzili długie godziny na rozmowach dotyczących planowania akcji. Znaleźli ofiarę, którą miała się stać nielubiana przez Pawła koleżanka z lat szkolnych. Roman krok po kroku przedstawił Pawłowi plan działania. Paweł uważnie słuchając i analizując czuł ogromną euforię, ale także strach przed tym czy zapamięta wszystko i zrobi to jak należy. Kiedy nadszedł „dzień ostateczny” powtórzył razem z Romkiem punkt po punkcie co robić. Wieczorem zaczaił się w ciemnej ulicy czekając na ofiarę. Ubrany w czarny kombinezon i kominiarkę, kurczowo trzymał w ręku łom, narzędzie zbrodni. Kiedy ujrzał cień idącej kobiety szybko schował się za murem bloku żeby go nie zobaczyła. Kobieta niczego się nie spodziewając szła pewnym krokiem. Nagle zobaczyła mężczyznę wyskakującego z ciemnej ulicy. Potknął się. Upadł. Szybko wstał i biegł dalej w jej stronę. Próbowała krzyczeć ale głos uwiązł jej w gardle. Uderzył z całej siły. Padła nieprzytomna. Paweł był dumny z siebie, pierwszy etap miał za sobą. Stres spowodowany potknięciem jednak spowodował zanik pamięci, zapomniał co dalej. Teraz działał na własną rękę. Nie miał litości. Stał się bestią.

Paweł dobry mąż i adwokat. Nie było mu równych pod względem inteligencji życiowej i doświadczenia. Posiadał intuicję, której mogła mu pozazdrościć niejedna kobieta. Prowadząc sprawę seryjnego mordercy Romka poznał nie tylko motywy kierujące go do popełniania przestępstw, ale też jego osobowość. Paweł zafascynowany przestępcą postanowił zamienić się z nim rolami. Spędzili...

K. była oazą spokoju. Od zawsze niepoprawna optymistka, miła, pomocna. Nie odczuwała złości i stresu. Wszystko zmieniło się, gdy w klasie pojawiła się ONA. Była taka perfekcyjna. Śliczna, zawsze uśmiechnięta. Ludzie zachwycali się teraz nimi dwoma. K. to nie przeszkadzało do momentu kiedy ktoś powiedział, że są prawie jak siostry. To się jej nie spodobało, przecież była wyjątkowa. Zaczeła się zastanawiać. W jej serduszku, dotychczas promiennym, zagościła ciemność. K. z tym walczyła, upiekła muffinki i zrobiła soczek z buraczków. Pożywne i zdrowe. Ledwo weszła do klasy i zobaczyła JĄ. Miała identyczną sukienkę. Tego było za wiele, K. rzuciła się na nią.
-Nie będziesz mną.- krzyknęła i wylała na nią soczek z buraczków.
Uświadomiła sobie, że jest zła. I to fajne uczucie. Dlatego lepiej się czuła bijąc koleżankę z uśmiechem, perfekycjnym uśmiechem.

K. była oazą spokoju. Od zawsze niepoprawna optymistka, miła, pomocna. Nie odczuwała złości i stresu. Wszystko zmieniło się, gdy w klasie pojawiła się ONA. Była taka perfekcyjna. Śliczna, zawsze uśmiechnięta. Ludzie zachwycali się teraz nimi dwoma. K. to nie przeszkadzało do momentu kiedy ktoś powiedział, że są prawie jak siostry. To się jej nie spodobało, przecież była...

Która to już nieprzespana noc z tą bandą inteligentów, psia jego mać? - zadała sobie pytanie patrząc na swoje lustrzane odbicie. Wieloletnia praca w akademiku na bramce wyssała z niej chęć życia. Codzienne użeranie się z bandą pijanych studentów, próbujących przejść niezauważonym przed jej czujnym wzrokiem zszargał jej nerwy. Jednak najgorsze były te "szlampy, jak miała w zwyczaju o nich mówić, czyli bogate panienki z dobrych domów, które po opuszczeniu rodzinnego gniazdka zamieniały się w seks maszyny, szczujące facetów wystającym spod miniówki tyłkiem.
Miała dość. Wielokrotnie na jawie marzyła, że chwyta taką panienkę za wytapirowaną czuprynę i roztrzaskuje jej twarz o lustro w holu. Czyżby dzisiaj była ta noc kiedy się spełni? - pomyślała, gdy zobaczyła wchodzącą do holu, pijaną i upodloną studentkę pierwszego roku spod 210 - rozkwaszę jej głowę i wrzucę do biblioteki, tam nikt jej nie znajdzie do końca studiów, bo przecież nikt z niej już dzisiaj nie korzysta.
Słucham? - z majaków wyrwało ją bełkotliwe pytanie o klucze. Rozejrzała się po swoim "akwarium", a następnie spojrzała w twarz młodej studentki - Klucze tak, tak. Już daję. Proszę. - po czym znowu zaczęła planować "kolejne" zabójstwo.

Która to już nieprzespana noc z tą bandą inteligentów, psia jego mać? - zadała sobie pytanie patrząc na swoje lustrzane odbicie. Wieloletnia praca w akademiku na bramce wyssała z niej chęć życia. Codzienne użeranie się z bandą pijanych studentów, próbujących przejść niezauważonym przed jej czujnym wzrokiem zszargał jej nerwy. Jednak najgorsze były te "szlampy, jak...